სტამბული, ერიკ კლეპტონი და ჩემი პატარა მოგზაურობა

მიუხედავად იმისა რომ დიდი ხნით ადრე ვიცოდი ამ სავარაუდო მოგზაურობის შესახებ, მაინც უცბად და მოულოდნელად მოვიდა გამგზავრების დრო. თბილისი- სტამბულის ”მეტროს” ავტობუსში რომ ვიჯექი მაშინაც კი არ მჯეროდა თუ 25 საათიანი მგზავრობის შემდეგ იმ ქალაქში აღმოვჩნდებოდი, სადაც უამრავია აზიური და ევროპული სანახაობა ერწყმის ერთმანეთს.

მთავარი მიზანი რათქმაუნდა - კონცერტი იყო, ერიკ კლეპტონის კონცერტი! რაც რაღათქმაუნდა ძალიან მიხაროდა, მაგრამ ასევე ახალი ქალაქის, ქვეყნის შეცნობის ინტერესიც მკლავდა.  სიმართლე გითხრათ დიდი მოლოდინი არ მქონდა რომ 2 ნახევარ დღეში რამის დათვალიერების მოსწრება შეიძლებოდა, მაგრამ ჩემი მოლოდინი მცდარი გამოდგა. ჩემი თანამგზავრები უამრავი რუკით და მოსანახულებელი ადგილების სიით აღჭურვილები აღმოჩდნენ.
25 საათმა შეიძლება ითქვას სწრაფად გაიარა, დიდად არ დავტანჯულვარ. სტამბულს რომ მივუახლოვდით პირველი რაც შევამჩნიეთ გზები იყო, უამრავი გზა, ერთმანეთში ხიდებით გადახლართული და უამრავი ტრანსპორტი.
სტამბულის მიწაზე რომ ფეხი დავდგით , პირველ რიგში ფული გადავახურდავეთ, ტრამვაის მოვახტით და სასტუმროს საძებნელად გავეშურეთ. დიდი დრო დავკარგეთ სასტუმროს ძებნაში და საბოლოოდ აია სოფიას გვერდზე ”ბესთ ჰიპოდრომ ჰოტელში” დავიდეთ ბინა.
დაახლოებით 2დღენახევარი გამოგვივიდა სტამბულში ყოფნა, დაწვრილებით და თანმიმდევრობით აღარ მოვყვები, უბრალოდ გეტყვით რომ მთელი ამ ხნის მანძილზე - ერთხელაც არ დაგვისვენია. სულ დავდიოდით შეუჩერებლივ, ახალი ადგილების თუ ღირსშესანიშნაობების სანახავად.
ვიხილეთ: აია სოფია.

ვიცოდი , რომ დიდი იყო მაგრამ ასეთი გრანდიოზული თუ იქნებოდა არ ველოდი. მიუხედავად იმისა რომ ძალზე ტოლერანტი ვარ სხვა რელიგიების მიმართ მაინც ძალიან იმოქმედა და გულიც დამეწვა მუსლიმანურ ერთიდაიგივე არადრისმთქმელ ნახატებს ქვეშ შიგადაშიგ ოქროსფერი მოზაიკით მოქარგული მართლმადიდებლური ხატები რომ დავინახე. სულ რამდენიმე ჩანს , ალბათ ბევრიც დაფარულია, ბევრი კი წაშლილი და გადაღებილი

ცისფერი მეჩეთი: ფეხზე გაგვახდევინეს , ქალებსაც და კაცებსაც ნაჭრები შემოგვაფარეს ტანზე და ისე შეგვიშვეს. წარმოიდგინეთ რა იქნებოდა უამრავი ტურისტი ფეხებზე გახდილი- ისეთი სურნელება ტრიალებდა რომ 2 წუთით ძლივს გავჩერდით და სასწრაფოდ გამოვვარდით უკან

წყლის ცისტერნა Cistern of Philoxenos
(არ ვიცი ქართულად ასე ქვია თუ არა. ) გახლდათ მიწისქვეშ  უზარმაზარი შენობა ,პატარ-პატარა საგამოფენო კუთხეებით და ბარით.

გავისეირნეთ სანაპიროზე

გავისეირნეთ გემით სტამბულის ახლოს კუნძულებზე

კუნძულზე ვიბანავეთსავით და მივირთვით ეფესი, ვინაიდან და რადგანაც სხვა ლუდი თურქეთის არცერთ ბარში თუ კაფეში არ მოეპოვებათ.

რაცმთავარია თავი არ გავაცუცურაკებინეთ ოფიციანტს, რომელმაც გადაწყვიტა ჩვენზე ფული გაეკეთებინა და ვინც ჭამა თუ არ ჭამა ყველას 15 ლირა მოგვთხოვა, აქ ასეთი წესიაო. საბოლოოდ , ბოდიში მოგვიხადა და გაბუნძულდა. ჩვენ კარგად მომზადებულები და გაფრთხილებულები ვიყავით თურქების აფერისტობის შესახებ, შესაბამისად თავსაც კარგად ვიცავდით.

ძალიან ბევრი ვიბოდიალეთ სტამბულის ქუჩებში, ვიყავით იქაურ მაღაზიებში და მოვინახულეთ ძალიან ცნობილი გრანდ ბაზარიც .რაღათქმაუნდა გავსინჯეთ იქაური შაურმა, მივირთვით თევზი, როგორც რესტორანში, ასევე ქუჩაში შემწვარი და ბუტერბროტად გაკეთებული.

 და ბოლოს რაღათქმაუნდა ვიყავით კონცერტზე , რომელზეც ამდენი ბოდიალის გამო ცოტა დაგვაგვიანდა. მიუხედავად იმისა რომ 1 საათით ადრე გამოვედით სახლიდან და თან ტაქსი დავიქირავეთ, ისეთ საცობში მოცვხდით , რომ 1 და 20 წუთი დაგვჭირდა 20 წუთიან გზაზე. ყველაზე სასაცილო ის გახლდათ რომ 7 კაცი ერთ ტაქსში ვისხედით და ვერ აგიღწერთ რა რეაქციები ჰქონდათ ამაზე თურქებს. ყველა ჩვენ შემოგვშტერებოდა, იცინოდნენ, ერთმანეთს ჩვენზე უთითებდნენ, ბევრი მათგანი თავსაც ყოფდა მანქანიდან და იმის კითხვასაც ახერხებდა (იმის მიუხედავად იცოდა თუ არა ინგლისური )- სადაურები ვიყავით. ჩვენ ცოტას ვიმორცხვებდით, ცოტაც გვეცინებოდა , მაგრამ დღემდე ვერ ამოვხსენი რამ გააკვირვათ ასე ძალიან .  კონცერტზე დაგვიანებით მისვლას ისიც დაემატა, რომ გარეთ უზარმაზარი რიგი დაგვხდა. თავიდან პატიოსნად გადავწყვიტეთ სულ ბოლოში დავმდგარიყავით , მაგრამ რომ დავინახეთ რომ რიგს ბოლო არ უჩანდა - ”ქართულად” შევძვერით. როგორც იქნა რომ შევედით, უკან გამომაბუნძულეს ჩემი ფოტოაპარატიანად, მაგას ვერ შეგატანინებთო. ნერვები მომეშალა, დავუწყე ინგლისურად ახსნები - სხვას თუ შეაქვს ამან რა დააშავა, არაა პროფესიონალი უბრალოდ დიდიამეთქი, მაგრამ არ გაჭრა. საბოლოოდ 10 ლირა გადამახდევინეს, ფოტოაპარატი დაიტოვეს და სადღაც მე-3 სიმღერაზე შევედი კონცერტზე.

კონცერტით ვისიამოვნე თუ არ ჩავთვლით იმას , რომ მთელი კონცერტი გაბრაზებული ვიყავი, ვნერვიულობდი ფოტოაპარატზე და კლეპტონი კი ძალიან მდუმარე და უემოციო იყო. მუხტი აკლდა - ასეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, მაგრამ არ ვიცი მე აღვიქვი ასე თუ მართლაც ასე იყო.

 უკანა გზას, რომელიც 36 საათს გაგრძელდა, ავტობუსის გაფუჭებებს და საბაჟოზე 5 საათიან ყურყუტს ანუ ჩვენს ტანჯვა-წამებას განგებ აღარ მოგიყვებით. არ მინდა უარყოფითი ემოციები გავურიო პოსტში .

დასკვნის სახით შემიძლია ვთქვა , რომ კმაყოფილი ვარ ამ პატარა მოგზაურობით. ბევრი ახალი ინფორმაცია მივიღე,ბევრი ვნახე- ზოგი რამ მომეწონა, ზოგიც არა. ცხადია, რომ ჩვენ - ჩვენი მეზობელი ქვეყნიდან ბევრი რამ გვაქვს სასწავლი- განსაკუთრებით ტურიზმისა და მომსახურების სფეროში. არც მათი შრომისმოყვარეობა გვაწყენდა და არც მათი მოხერხებულობა. მაგრამ ჩემთვის რთულია იცხოვრო ქვეყანაში სადაც იცი რომ ყველა გატყუებს, სადაც ყველას უნდა ევაჭრო და ყველას ეჭვის თვალით უყურო. ჩემთვის ძალიან ჭრელი აღმოჩნდა სტამბული - თავისი მრავალი  ევროპული ხედვითა და მიდგომით და  ამავედროს ბევრი აზიური ქცევით, მაგრამ სწორედ ეს შერწყმაა ალბათ ყველაზე საინტერესო ამ ქალაქში და სწორედ ამიტომაც სტუმრობს სტამბულს უამრავი ტურისტი.

თუ არ გეზარებათ უამარავი უცხო ადამიანის გაცნობა, ხალხთან კონტაქტი, თუ გიზიდავთ და გითრევთ ვაჭრობა, თუ გინდათ ნახოთ როგორ შეიძლება იყოს ქალაქი ერთდროულად აზიურიც და ევროპულიც- აუცილებლად უნდა ეწვიოთ სტამბულს.