ავად

დღეს საწოლში წოლის – მეშვიდე დღეა. კარგა ხანია ამდენი ხანი სახლში არ ვყოფილვარ – უფრო ზუსტად 2 წელზე მეტია (გლანდების ამოჭრის შემდეგ). საერთოდ არ მიყვარს ის დღე, თუნდაც ცოტახნით გარეთ რომ არ გავდივარ, ამიტომ ესეთი დღეები იშვიათია ჩემს ცხოვრებაში.
ერთკვირიანი სახლში ყურყუტი– ვერაფერ სასიკეთოში ვერ გამოვიყენე. ერთადერთი რისი თავიც მქონდა– ფილმების ყურება და ისიც ვერაფერი საინტერესო ვერ აღმოვაჩინე. უაზრო ამერიკულ კომედიებს და მელოდრამებს , რამდენიმე სერიალს და ორიოდე მულტფილმს – მივუძღვენი ჩემი ავადმყოფობის ხანა. ინგლისურის მეცადინეობაში მინდოდა ჩამთვლოდა ეს ყველაფერი, მაგრამ გამოგიტყდებით და ბევრი მათგანი სულაც არ იყო ინგლისურად.
უფროდაუფრო მღლის ნეტში ინგლისურენოვანი კარგი ფილმების ძებნა. სრული ტანჯვაა.ახლა ვიწერ Tamara Drewe-ს და იმედია არ გამიცრუებს იმედებს.

სამაგიეროდ ავადმყოფობის დროს ჩემი განუყოფელი მეგობარი ინტერნეტ რადიო გახლდათ. მადლობა მას. აქვე დავსძენ რომ ძალიან მომწონს და ხშირად ვუსმენ .

ახლა გარეთ თოვს. არ ვიცი სხვაგანაც თოვს თუ არა. პლატო მაინც პლატოა. აქ რომ თოვს ქალაქში წვიმს, აქ რომ ქარია– ქალაქში ოდნავი სიო, აქ რომ ცხელა– ქალაქი დუღს და ა.შ.
მოკლედ თოვს და ვეცადე ფანჯრიდან დამეფიქსირებინა– ასე დიდიხნის ნანატრი თოვლი

ავადმყოფობისას გინდა არ გინდა ფიქრობ. ფიქრობ თუ თავი გაქვს, მაგრამ ფიქრს რა თავი უნდა. თავისით მოგდიან აზრები, ზოგი უაზრო– ზოგი სასარგებლო. თუ სიცხე მაქვს ან თავი მტკივა – შემიმჩნევია რომ რაღაც უაზრო ფიქრები მოდიან, მინდა შევაჩერო , მაგრამ არადა არა – მოდიან და მოდიან– მეცემიან, მებერტყებიან ზედ– მტანჯავენ. მახსოვს ერთხელ ნორვეგიაში მოვიწამლე და სიცხემ მომცა. ვიწექი და მინდოდა დამეძინა– მაგრამ ნორვეგიული წინადადებები მეყრებოდნენ თავში ელვის სისწრაფით და ვერაფრით ვერ ვიშორებდი. აუ რა საშინელება იყო ვერც აღვწერ. წუხელი ზუსტად იგივე მჭირდა ოღონდ ინგლისურად.სულ "ფაქ–ფაქ"ები მაძახებინა.

როცა ავად ვარ – ყოველთვის ვაღიარებ რომ დედაზე უკეთესი არავინაა, რომ დედა როგორც მოგივლის და მოგხედავს– ისე ვერავინ. ვერ დავითვლი დღეში რამდენ გზას აკეთებდა – სამზარეულოსა და ჩემს ოთახს შორის, მაგრამ ის კი ვიცი რომ დღეში 10 ჭიქამდე ჩაის, რამდენიმე ჭიქა რძეს და  რამდენიმე ჭიქა კომპოტის წვენს ვსვავდი. არ ვიცი მე როდესმე თუ შემეძლება იგივე გავუკეთო შვილს?!

ახლა გადავხედე და მივხდი რომ ნახევრად წარსულში ვლაპარაკობ– ამ ავადმყოფობაზე. ეს იმიტომ რომ ხვალიდან ახალი კვირა იწყება და ნამდვილად არ მინდა ისევ ასე ვიწვე. უკეთესობის ნიშნები შეინიშნება( მაგიდაზე კაკუნი) და იმედი მაქვს მალე მეღირსება : ბათინკების და კურტკის ჩაცმა, გარეთ გასვლა , თოვლიანი თბილისის გამონაბოლქვებიანი ჰაერის ჩასუნთქვა და ბანალურად გაფიქრება– ცხოვრება მართლაც რომ მშვენიერიაო.

p.s. ავადმყოფობის და უსაქმურობის შედეგი