ჩემი დღეობა

ყველაფერი ასე იწყებოდა:
10 წლამდე ჩემს დაბადებისდღეებზე იყო ერთი ღრიანცელი, ტრადიციული პურისჭამა, სადღეგრძელოების რახარუხი და რაღათქმაუნდა არცერთი ბავშვი , არცერთი ჩემი მეგობარი ან კლასელი ან ამხანაგი.

ჩემს მშობლებს ასე წარმოედგინათ ეტყობა ჩემი დაბადებისდღე : მამაჩემის ძმაკაცების, ნათესავების, მეზობლებისა  და თანამშრომლების მოსვლით და ჩემს ჯიბეში ფულების ჩატენვით. მე რათქმაუნდა ვიჯექი ხოლმე ჩემთვის მოწყენილი პატარა ოთხაში, ასეთივე პატარა შავ-თეთრ ტელევიზორს მივშეტერებოდი და ჩემი სახელის გაგონებაზე ზალაში გავრბოდი, რომ მადლობები მეხადა სადღეგრძელოებისას.

არ მახსოვს მაშინ რამდენი წლის გავხდი, მაგრამ მორიგი ზემოთაღწერილი დაბადებისდღე რომ უნდა მქონოდა- ჩემმა ძმამ და ჩემმა დამ - დედაჩემს უთხრეს რომ ”ბავშვს” (ასე მეძახიან დღემდე) უნდა თავის დაბადებისდღეზე თავისი მეგობრები დაპატიჟოსო. მართლაც მთელი კორპუსის ბავშვები მომადგნენ საღამოს. მართალია უფროსებიც იყვნენ, მაგრამ ჩვენს ღრიანცელს რომ ვეღარ გაუძლეს - უმალვე სამზარეულოში გადაინაცვლეს. ჩემმა ძმამ კი შეაერთა თავისი ელექტრო გიტარა - გამაძლიერებელზე , ჩვენ სუფრა მივწიეთ და  გაჩაღდა ცეკვა-თამაშობა. მახსოვს ჩემმა დამ სხვადასხვა შეჯიბრებები მოაწყო და გამარჯვებულებს  სულ თავისი სამკაულები ჩამოურიგა.  დიდხანს იყო სალაპარაკო თემად ეს დაბადებისდღე.

ასე შემოვიდა ჩემს დაბადებისდღეებზე- თანასწორობის თუ თანატოლობის პრინციპი ჩემი და-ძმის დამსახურებით, რისთვისაც დიდად მადლიერი ვარ. თუმცაღა მას შემდეგაც ყოფილა ისეთი აღნიშვნები, როგორსაც მე სულაც არ ვისურვებდი: დიდი სუფრებით და ყანწის ჩაცლებით.

რაც გავიზარდე - მაინც ვცდილობ ყველაფერი ისე ვქნა - როგორც მე მინდა. მაგრამ ხან გამოდის ხან არა. სტუდენტობის დროს მახსოვს ერთხელ ნამდვილად გამომივიდა. ალბათ იმიტომ რომ ჩემს სახლში არ იყო . მოკლედ არაფერი განსაკუთრებული- სანთლების შუქზე, მუსიკა და გლოგი, რომელიც ჭაჭით გავაკეთე და ძალიან მაგარი გამოვიდა. ერთი ჭიქაში ყველა დათვრა, ყველა კარგ ხასიათზე დადგა და კარგად მოვულხინეთ.

მოკლედ ასეა თუ ისეა საბოლოოდ ყველა დაბადებისდღე ნორმალური გამოდიოდა, მაგრამ დიდი ნერვიულობის და ვნებათაღელვის შედეგად. უკანასკნელი წლებია - ვისწავლე რომ ნერვიულობად არაფერი არ ღირს და რომ განსაკუთრებულს არაფერს არ უნდა ველოდო და შესაბამისად არც იმედები გამიცრუვდება. უბრალოდ ასეა თუ ისეა , ვიხდი თუ არ ვიხდი- მაინც ყოველთვის მინდა ხოლმე ამ დღეს ჩემთვის ახლობელი ადამიანები ჩემთან იყვნენ.

ხვალ კიდევ ერთი ჩემი დაბადებისდღეა. სიამოვნებით გავიდოდი ქალაქგარეთ, მაგრამ სამწუხაროა რომ შუა კვირაა და არ მოხერხდება. ვაპირებ ჩვეულებრივ გავატარო დღე: ავდგე, სამსახურში წავიდე, ოჯახთან ერთად ვივახშმო და თითო ჭიქა ღვინო ავწიოთ,  საღამოს ინგლისურზე და 9ის მერე ვინც ჩემთვის მოიცლის და მოუნდება მოლოცვა ის ხალხიც ვნახო.


ამ პოსტის წერისას ლამის მთელმა დაბადებისდღეებმა თვალწინ გადამირბინა და ერთადერთი რა დასკვნაც გამოვიტანე ისაა რომ, წლები გადის, უფროსწორად გარბის და ცოტა არ იყოს ამ სისწრაფის მეშინია...

P.S.